Runy (7)

*Klasa jak zawsze wyglądała niesamowicie. Dziś wyjątkowo wszystko było przyciemnione, a latające ogniki oświetlały strategiczne punkty. Na tablicy widniał temat: Runy*

Słowo „runa” znaczy „tajemnica”. Runy są prostymi w swej formie symbolami, dawniej powszechnie stosowanymi w Europie, m. in. w kulturze germańskiej, nordyckiej i celtyckiej 

Nie wiadomo skąd pochodzą runy. Według mitologii nordyckiej wiedzę o magii runicznej otrzymał Odin (nordycki władca bogów z rodu Asa, bóg wojny i magii, spolszczone imię - Odyn; przez germanów zwany Wotan lub Wodan), po tym, jak złożył sam siebie w ofierze.

Historycy nie są tak zgodni jak dawni poganie. Jedna z teorii głosi że pismo runiczne powstało w wyniku zetknięcia się Teutonów i Cymbrów z alfabetem łacińskim i północnoetruskim, lecz poza spekulacjami nie ma na to dowodów.

To, że runy można traktować jako zwykły alfabet, znaki graficzne, magiczne, i głoski, daje wiele płaszczyzn pracy z futharkiem, zwłaszcza w pracy magicznej. Każda runa ma określone znaczenie symboliczne, np.: fehu – bydło, bogactwo, energia; uruz – byk, energia ziemi, zdrowie; thursar – olbrzym, ochrona, moc. Każda runa ma też w sobie ukrytą moc, którą można wykorzystać  do osiągnięcia celu, w postaci talizmanu, śpiewu, tańca, lub zaklęcia. Lecz trzeba być ostrożnym w pracy z runami, gdyż te nie znoszą głupoty. Wykorzystanie run wymaga poznania i głębokiego zrozumienia ich świata. Wiedzy na temat run nie można zdobyć poprzez studiowanie podręczników, czy też korzystanie z różnorakich „instrukcji obsługi”. Oczywiście wskazane jest poznać podstawowe informacje i wiedzę ludzi, którzy wcześniej weszli w kontakt z runami, lecz trzeba do tego podchodzić jak do „drogowskazów” . Runy poznaje się poprzez doświadczenie i obcowanie z nimi. I prawdą jest, że nigdy nie mogę powiedzieć: „wiem już wszystko o runach”.